به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده، محققان گزارش دادند که تاکی‌کاردی بطنی با پرتودرمانی و همچنین یک روش استاندارد اما پیچیده به نام ابلیشن کاتتر درمان می‌شود.
در عین حال، نتایج مطالعه در مقیاس کوچک نشان می‌دهد که در مقایسه با ابلیشن کاتتر، تعداد کمتری از بیماران تحت درمان با پرتودرمانی فوت کرده یا عوارض جانبی جدی را تجربه کرده‌اند.
دکتر «شانون جیانگ»، محقق ارشد و رزیدنت انکولوژی پرتودرمانی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن، گفت: «برای بیمارانی که به درمان‌های سنتی پاسخ نمی‌دهند و در معرض خطر بالای عوارض هستند، پرتودرمانی غیرتهاجمی می‌تواند جایگزین ایمن‌تری برای تکرار یک روش تهاجمی ابلیشن کاتتر باشد.»
او در یک بیانیه خبری گفت: «بیهوشی برای یک روش تهاجمی می‌تواند برای فردی که از قبل بسیار بیمار است، خطرات زیادی داشته باشد. با پرتودرمانی، ما مجبور به استفاده از بیهوشی نیستیم. من فکر می‌کنم این مطالعه نشان می‌دهد که پرتودرمانی به عنوان یک روش غیرتهاجمی به ما کمک می‌کند تا از خطرات زیادی جلوگیری کنیم.»
تاکی‌کاردی بطنی، ضربان قلب غیرطبیعی و سریعی است که از دو حفره پایینی قلب، که به عنوان بطن شناخته می‌شوند، سرچشمه می‌گیرد.
طبق گزارش انجمن قلب آمریکا، در طول یک دوره، ضربان قلب می‌تواند تا حدی افزایش یابد که باعث سرگیجه، تنگی نفس، غش، درد قفسه سینه و در موارد شدید، ایست قلبی شود.
محققان در یادداشت‌های پیش‌زمینه گفتند که بیماران مبتلا به تاکی‌کاردی بطنی پیشرفته اغلب باید دوزهای بالایی از داروهای قلبی مصرف کنند که عوارض جانبی دشواری ایجاد می‌کند.
جایگزین استاندارد برای بیمارانی که به داروها پاسخ نمی‌دهند، کاتتر ابلیشن بوده است. در طول این روش، یک لوله کوچک از طریق ورید پا به قلب وارد می‌شود تا بافت قلبی که باعث ریتم غیرطبیعی قلب می‌شود را از بین ببرد.
اخیراً، پرتودرمانی به عنوان یک گزینه بالقوه برای درمان ظهور کرده است. محققان توضیح دادند که پرتوهای متمرکز تابش، بافت قلبی که باعث تپش غیرطبیعی می‌شود را بدون نیاز به بیهوشی از بین می‌برند.
برای مطالعه جدید، محققان سوابق ۴۳ بیمار مبتلا به تاکی‌کاردی بطنی پرخطر و دشوار برای درمان را تجزیه و تحلیل کردند. اکثر آنها (۹۰٪) قبلاً تحت عمل جراحی کاتتر ابلیشن قرار گرفته بودند و بیماری آنها در مرحله نهایی به داروهایشان پاسخ نمی‌داد.
نیمی از بیماران یک دوز پرتودرمانی دریافت کردند و نیمی دیگر تحت دور دیگری از ابلیشن کاتتر قرار گرفتند.
هر دو درمان در کنترل ریتم قلب مؤثر بودند. نتایج نشان داد که زمان تا دوره بعدی آریتمی بطنی مداوم بیماران به طور متوسط ۸.۲ ماه با پرتودرمانی در مقابل ۹.۷ ماه با ابلیشن کاتتر بود.
با این حال، محققان گفتند که چهار بیمار که ابلیشن دریافت کردند، ظرف یک ماه پس از درمان فوت کردند و یک نفر از این عمل جان سالم به در نبرد. همه مرگ‌ها به دلیل عوارض جانبی مرتبط با درمان بود.
در مقایسه، هیچ مرگ مرتبط با درمانی در بین گروهی که پس از سه سال پیگیری با پرتودرمانی درمان شدند، رخ نداده بود. همچنین، طی یک سال درمان، ۳۸٪ از گروه ابلیشن به دلیل عوارض جانبی نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشتند، در حالی که این رقم در گروه پرتودرمانی ۹٪ بود. عوارض پس از ابلیشن زودتر رخ داد، به طور متوسط شش روز در مقابل ۱۰ ماه برای پرتودرمانی.
جیانگ گفت: «از مطالعه ما، به نظر می‌رسد که پرتودرمانی به خصوص در آن بازه زمانی اولیه ممکن است ایمن‌تر باشد. اوج اولیه یکسانی در عوارض جانبی وجود نداشت و به نظر می‌رسد که این موضوع باعث ایجاد مزیت شده است. بسیاری از عوارض جانبی جدی اولیه پس از ابلیشن، متأسفانه، با مرگ بیمار همراه بودند.»
محققان خاطرنشان کردند که بقای کلی به نفع پرتودرمانی بود- میانگین ۲۸ ماه در مقابل ۱۲ ماه- اما این تفاوت به دلیل حجم نمونه کوچک از نظر آماری معنی‌دار نبود.
این مطالعه نشان داد که یک سال پس از درمان، بقای کلی برای گروه پرتودرمانی ۷۳٪ و برای ابلیشن ۵۸٪ بود. پس از سه سال، در هر دو گروه ۴۵٪ بود.
جیانگ گفت: «اگرچه این مطالعه دلگرم‌کننده است، اما برای اثبات مزایای پرتودرمانی برای تاکی‌کاردی بطنی بسیار کوچک است. اکنون بیماران برای یک کارآزمایی بالینی بین‌المللی بزرگتر که در حال راه‌اندازی است، جذب می‌شوند تا اثبات قطعی اثربخشی بالقوه پرتودرمانی را ارائه دهند.»
او گفت: «من فکر می‌کنم تحقیقات ما مشروعیت این رویکرد را افزایش می‌دهد و پتانسیل آن را به عنوان گزینه‌ای برای بیماران، به ویژه کسانی که در معرض خطر بالای عوارض ناشی از بیهوشی یا ابلیشن هستند، برجسته می‌کند.»