به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ سیزده آبان در تقویم انقلاب اسلامی، تنها یک یادبود تاریخی نیست؛ یک «نظریه عملیاتی» است. این روز، سه رویداد سرنوشت‌ساز را در خود جای داده که حلقه‌های زنجیر وار یک حرکت تکاملی را تشکیل می‌دهند: تبعید امام خمینی (ره) در سال 1343، کشتار دانش‌آموزان در سال 1357 و تسخیر لانه جاسوسی در سال 1358. این سه گانه، از یک سو، مسیر مبارزه با استکبار را از رهبری به توده‌ها و سپس به یک کنش نظام‌مند دولتی کشاند و از سوی دیگر، فلسفه وجودی نظام جمهوری اسلامی را به عنوان «دولت-مقاومت» تثبیت کرد.

سیزده آبان یک حرکت خطی ساده نبود. این مسیر، یک مارپیچ تکاملی بود که در هر مرحله، عمق و گستره مبارزه با استکبار را افزایش داد. تبعید امام خمینی (ره) نشان داد که استکبار جهانی نه با منتقد، که با اصل «استقلال» و «خودبنیادی» یک ملت مشکل دارد. این تبعید، نماد ناتوانی استکبار از هضم گفتمان انقلابی بود که حاضر به مصالحه بر سر اصول نبود.

کشتار دانش‌آموزان در 13 آبان 57، نقطه اتصال رهبری به بدنه جامعه بود. این رویداد نشان داد که پیام استکبارستیزی تنها در وجود یک رهبر خلاصه نشده، بلکه در کالبد نسل جوان جامعه، که آینده سازان کشور هستند، نفوذ کرده است. آمریکا از این نسل می‌ترسید؛ نه به خاطر اسلحه، که به دلیل «بصیرت» و «شجاعتی» که می‌توانست هیمنه دروغین آن را در هم بشکند.

اما اوج این فرآیند، تسخیر لانه جاسوسی آمریکا بود. این اقدام، یک انقلاب در انقلاب بود. اگر انقلاب 57، ساختار سیاسی داخلی را تغییر داد، تسخیر سفارت، یک ساختارشکنی در نظام بین‌الملل بود. این اقدام به جهان نشان داد که رابطه «ارباب-رعیتی» به پایان رسیده و ملتی ظهور کرده که نه تنها در مقابل زورگویی می‌ایستد، بلکه جسورانه به قلب نماد استکبار یورش می‌برد. این رویداد بود که مفهوم «جهاد ابتدایی علیه استکبار» را عینیت بخشید.

جمهوری اسلامی از بدو تأسیس، یک انتخاب سرنوشت‌ساز داشت: یا در مدار قدرت‌های جهانی قرار گیرد و با مصالحه بر سر اصول، به حیات خود ادامه دهد، یا با حفظ اصول انقلابی، هزینه‌های سنگین مقاومت را بپردازد. این نظام، مسیر دوم را برگزید. سیاست آشتی ناپذیری با آمریکا، تنها یک شعار احساسی نیست؛ یک استراتژی عمیقاً حساب شده بر مبنای «هویت‌سازی» است.

تاریخ نشان داده است که نظام‌هایی که هویت خود را در تقابل و سپس assimilation (جذب) در نظم هژمونیک تعریف کرده‌اند، نهایتاً استحاله شده‌اند. اما جمهوری اسلامی با تعریف هویت خود در تقابل فعال با هژمونی، یک استثنا ایجاد کرد. این تقابل، باعث شد که «استقلال» از یک آرمان شاعرانه به یک واقعیت ژئوپلیتیک تبدیل شود. تمامی دستاوردهای علمی، نظامی و فناورانه ایران در چهار دهه گذشته، در سایه همین ایستادگی و محرومیت از وابستگی به غرب حاصل شده است. این همان «عزت، رفاه و استقلالی» است که در گرو مقاومت به دست آمده است.

یکی از کلیدی‌ترین مفاهیم در گفتمان سیزده آبان، نقش محوری جوانان و نوجوانان است. شعار «آینده مملکت در دست دانش‌آموزان است» تنها یک سخن تشویقی نیست؛ یک باور استراتژیک است. استکبار جهانی همواره از «رشد انقلابی» نسل جوان ایران هراس داشته است. چرا که این رشد، به معنای تداوم خط مقاومت در آینده است.

سیزده آبان، به درستی، هم «روز دانش‌آموز» است و هم «روز دانشجو». این دو قشر، دو بال یک پرنده هستند. دانش‌آموز، نماد اصالت، شجاعت و غیرت خالصانه است و دانشجو، نماد علم، بصیرت و تحلیل. وقتی این دو در کنار هم قرار گیرند، ترکیبی قدرتمند می‌سازند که هم بر احساس و ایمان تکیه دارد و هم بر عقل و تدبیر. این نسل است که با «ذهنی پر از شعار مرگ بر آمریکا»، مانع از «تسلط دوباره» آن بر ایران می‌شود.

امروز و در شرایطی که جهان شاهد بازتوزیع قدرت و شکل‌گیری نظم چندقطبی است، تجربه ایران در مقاومت فعال، به یک الگو تبدیل شده است. این الگو ثابت کرده است که «یک ملت متحد و دارای عزم راسخ، قادر است بر همه خصومت‌ها فائق آید».

این پیروزی، لزوماً تنها در میدان نبرد نظامی نیست. این یک مقاومت همه‌جانبه است: مقاومت اقتصادی در برابر تحریم‌ها، مقاومت سیاسی در برابر فشارهای بین‌المللی، مقاومت فرهنگی در برابر هجوم نرم و مقاومت علمی در برابر انحصار فناوری.

وقتی یک ملت در مسیر درست، با هدایت صحیح و با بصیرت بایستد، «هیچ قدرتی در مقابل او تاب مقاومت ندارد». این یک ادعا نیست؛ یک گزاره تاریخی است که در آزمایش‌گاه 45 ساله انقلاب اسلامی ایران آزموده شده است.

سیزده آبان یک روز تاریخی نیست که در آرشیو خاطرات خاک بخورد. این روز، یک «گفتمان زنده» است. گفتمانی که هر سال با حضور پرشور نسل جدید، بازتولید و بازتعریف می‌شود. این گفتمان بر چند اصل استوار است:

1. استکبارستیزی به مثابه یک اصل هویت‌بخش.

2. مقاومت فعال به جای انفعال و سازش.

3. محوریت نسل جوان به عنوان سربازان جبهه معنوی.

4. ایمان به این که مبارزه حق با باطل، تا سرنگونی کامل استکبار ادامه خواهد یافت.

امروز که آمریکا در قاموس «تروریست بزرگ جهانی» شناخته می‌شود، معنای سیزده آبان بیش از هر زمان دیگری آشکار شده است. این روز به ما یادآوری می‌کند که «سقوط هیبت استکباری آمریکا» از سیزده آبان آغاز شد و امروز در سراسر جهان شاهد تداوم این راه هستیم. آینده از آن ملت‌هایی است که چون ملت ایران، عزت را بر زندگی وابسته ترجیح دهند و بدانند که با استقامت در راه حق، می‌توانند «بینی دشمن» را به خاک بمالند.

نویسنده: حجت‌الاسلام علی حسینی، پژوهشگر در حوزه علمیه قم