به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ ایران در تقاطع کریدورهای مهم جهانی قرار دارد و بسیاری از کارشناسان بارها تأکید کرده‌اند که توسعه زیرساخت‌های ترانزیتی می‌تواند میلیاردها دلار درآمد پایدار برای کشور به همراه داشته باشد. با این حال، بخشی از منابع ملی همچنان به سمت پروژه‌هایی هدایت می‌شود که نه بازگشت سرمایه مشخصی دارند و نه منافع راهبردی بلندمدتی ایجاد می‌کنند. نمونه بارز این مسئله، پروژه راه‌آهن سریع‌السیر تهران–قم–اصفهان است.این طرح که سال‌هاست کلید خورده، از همان ابتدا با ابهام‌های جدی در زمینه تأمین مالی و توجیه اقتصادی مواجه بوده است. اجرای آن مستلزم سرمایه‌گذاری کلان است و حتی در صورت بهره‌برداری نیز دولت ناچار خواهد بود یارانه‌های سنگینی برای مقرون‌به‌صرفه نگه‌داشتن بلیت‌ها پرداخت کند. به همین دلیل، بسیاری از کارشناسان بر این باورند که این پروژه در شرایط فعلی کشور، در زمره اولویت‌های اصلی قرار نمی‌گیرد.به گفته مهدی باقری، کارشناس حمل‌ونقل و ترانزیت، علاوه بر چالش‌های اقتصادی، مشکلات مدیریتی نیز بر روند این پروژه سایه انداخته است.تغییر چندباره مسئولیت میان شرکت‌های مختلف از جمله شرکت ساخت و توسعه زیربناها و شرکت راه‌آهن، موجب طولانی شدن زمان اجرا و اتلاف منابع شده است. وی تصریح کرد که پیشبرد طرح بدون جذب فاینانس خارجی عمدتاً از سوی چین، امکان‌پذیر نبوده است.