به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ فاطمه‌السادات رازقی، در جمع بانوان کنشگر حوزه خانواده با اشاره به نقش مجامع تخصصی و فرهنگی و تشریح طرح حامین بیان داشت: «در تهران چون خودمان مستقر هستیم، تصمیم گرفتیم با اقشار مختلف شهر صحبت کنیم تا ابتدا با مجمع آشنا شوند و بعد بتوانند به نسبت ظرفیت‌های خود، به ما کمک کنند. ما در سه سطح فعالیت می‌کنیم: مشاوره، تشکل‌ها و کنشگران، و اندیشه‌ورزی. در هرکدام از این سطوح، افراد می‌توانند نقش‌آفرینی کنند. اگر مشاور هستند در پلتفرم مشاورین، اگر اندیشه‌ورز هستند در هیئت اندیشه‌ورز، و اگر کنشگر هستند حتی بدون تشکل، اما با دغدغه‌مندی، ما راه را برای فعالیت آنان باز کرده‌ایم.»
او به بیانات مقام معظم رهبری در سال ۱۳۹۲ اشاره کرد که فرمودند در بسیاری از حوزه‌ها، دولت کارآمدی ندارد و مسئولیت باید به مردم سپرده شود. رازقی گفت: «وقتی کارها را دولت انجام می‌دهد، خرابی اتفاق می‌افتد. در زمان جنگ نیز وقتی مردم پای کار آمدند، پیروزی رقم خورد. از همان زن خانه‌داری که برای جبهه شال می‌بافت، تا رزمنده‌ای که در خط مقدم می‌جنگید، همه برای خود نقش تعریف کرده بودند. امروز اما وضعیت فرق کرده است. اگر برق برود، زندگی می‌خوابد. سبک زندگی‌مان به گونه‌ای شده که به‌شدت وابسته شده‌ایم.»
او با لحنی جدی ادامه داد: «در مسائل فرهنگی، تربیت را به آموزش‌وپرورش سپرده‌ایم. اما کنشگری واقعی در مسجد و محله شکل می‌گرفت. من نیمی از آموزش‌های زندگی‌ام را در کانون مسجد آموخته‌ام، نه مدرسه. امروز کودکان ما در مهدکودک‌ها و مدرسه‌هایی هستند که هویتشان نامشخص است. مردم نسبت به یکدیگر بی‌تفاوت شده‌اند و این بی‌تفاوتی، خاصه در حوزه خانواده، آسیب‌زا است.»
رازقی تأکید کرد: «مجمع ملی خانواده در حوزه طلاق دغدغه‌مند است. ما تلاش می‌کنیم بستری ایجاد کنیم تا هرکسی که دغدغه خانواده دارد، چه چادری، چه غیرچادری، چه سیاسی و چه غیرسیاسی، بتواند ایفای نقش کند. خانواده، موضوعی مشترک است؛ نمی‌توان آن را دسته‌بندی کرد. زندگی هرکسی بر زندگی ما اثر دارد.»
او با اشاره به چالش‌های خانواده گفت: «موضوعاتی چون تجرد قطعی، افزایش سن ازدواج، ناباروری، باروری دیرهنگام، کاهش جمعیت، طلاق در سنین بالا و سالمندی بدون همدم، همه چالش‌هایی هستند که هرکس در هر گوشه‌ای از آن کار کند، باز هم میدان برای فعالیت وجود دارد. اما مجمع ملی خانواده ظرفیت مالی ورود به همه این موضوعات را ندارد؛ بنابراین اولویت‌بندی کرده‌ایم. دروازه تحکیم خانواده، یکی از اولویت‌های ماست.»
رازقی از منظر روان‌شناسی و تجربه زوج‌درمانی خود گفت: «شخصاً معتقدم گفتمان فردی من این نیست که صرفاً برای نگه داشتن هر زندگی باید تلاش کرد. اگر یک زندگی به بن‌بست رسیده باشد، شاید جدایی به نفع طرفین باشد، اما اول باید فرصت برای اصلاح داده شود. گفتمان من این است که اول تلاش کنیم، اگر نشد، جدایی هم می‌تواند محترمانه باشد.»
او تأکید کرد که کنشگری در حوزه خانواده، نیازمند درک عمیق، دغدغه‌مندی، و آمادگی برای مواجهه با ناسپاسی‌هاست. «کسی بابت این کارها تشکر نمی‌کند، اما ما باید این درد را به جان بخریم. چون دغدغه داریم. چون معتقدیم بحران‌های خانواده، بحران‌های بی‌صدا ولی ویرانگرند.»
مدیر بخش بانوان مجمع ملی خانواده با اشاره به تجربه مراجعان خود گفت: «الان وقتی جوانان برای مشاوره پیش از ازدواج می‌آیند، عملاً زوج‌اند؛ با هم زندگی کرده‌اند، روابط‌شان کامل است، فقط آمده‌اند رسمی‌اش کنند. این دیگر مشاوره پیش از ازدواج نیست، بلکه زوج‌درمانی است.»
او همچنین به ناکارآمدی سیستم‌های مشاوره‌ای دولتی اشاره کرد و گفت: «در سامانه‌های قوه قضاییه و بهزیستی، مشاوره‌ها حالت اجباری دارند و عموماً بی‌فایده‌اند. بعضی مشاورها فقط دنبال تأیید صوری‌اند یا اینکه راهکار قانونی برای دریافت مهریه ارائه می‌دهند. نامه محرمانه‌ای هم در همین خصوص به مسئولان قوه قضاییه فرستاده‌ایم.»
رازقی افزود: «بیشتر طلاق‌ها در سه سال اول ازدواج رخ می‌دهد. علت چیست؟ نداشتن مهارت‌های ارتباطی، جدی نگرفتن سلامت روانی، بالا رفتن سن ازدواج، و از همه مهم‌تر، ناآمادگی برای ورود به زندگی مشترک.»
او درباره قانون‌گذاری‌ها نیز انتقاداتی جدی مطرح کرد: «خیلی از قوانین به‌جای حمایت از خانواده، خشم و ستیز ایجاد می‌کنند. قانون باید تحکیم خانواده را ترویج کند، نه اینکه باعث تشدید اختلافات شود.»
رازقی هشدار داد: «طلاق، حتی در بهترین حالتش، شکست است. چون انسان بعد از یک زندگی مشترک دیگر مثل قبل نمی‌شود؛ مانند برنجی که پخته، دیگر نمی‌توان آن را خام کرد. این آسیب، تا همیشه در ارتباط‌های بعدی آن فرد سایه می‌افکند.»
در پایان، او به ضرورت نزدیکی میان ذهن کارشناسان میدانی و تصمیم‌گیران بالادستی اشاره کرد: «بسیاری از طرح‌های دولتی به شکست می‌انجامند چون تصمیم‌گیران بالا ذهنشان به دغدغه میدانی نزدیک نیست. ذهن‌ها باید به هم نزدیک شوند تا فهم مشترک و اقدام مؤثر شکل گیرد. خانواده، یک پدیده چندبعدی است و با نگاه تک‌بعدی نمی‌توان آن را شناخت یا اصلاح کرد.