به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ بدون این‌که در مکان واحدی زندگی کنید، با کسی مراوده دارید. در مواردی از این دست، شما با کسی دوست هستید و او رفتار و عاداتی دارد که مورد قبول شما نیست. برای توجیه و تبیین این رفتار و ادامه‌ی دوستی چند نظر وجود دارد.

یکی این‌که کسی نیست که با او مراوده کنیم و هم‌صحبت ما باشد و می‌ترسیم که اگر این یک نفر را هم از دست بدهیم، بدون دوست بمانیم. در این‌جا این ضرب‌المثل مصداق دارد که «در بیابان یک لنگه‌کفش هم غنیمت است». در این شرایط، طبیعی است که ترجیح ما این باشد که با تنها آدمی هم که تفاوت‌هایی با ما دارد دوست بمانیم.

توجیه دوم این است که زمانی آرزوها و آمال سرکوفته‌ای داریم که فکر می‌کنیم خودمان به لحاظ ارتباطات، خط قرمزها و باید و نبایدها نمی‌توانیم منتظر برآورده‌شدنشان باشیم، اما زمانی که کسانی را می‌بینیم که بی‌پروا همان رفتارهایی را که برای ما خط قرمز است انجام می‌دهند، کنجکاو می‌شویم و و تجربه‌ی این آدم‌ها که در آنها چه اتفاقاتی افتاده است، ما را برمی‌انگیزد.

ظاهراً برای کسب آگاهی است که این کارها را انجام می‌دهیم، اما پیش از این کسب دانایی در بسیاری از موارد این دوستی‌ها خط قرمزهای ما را قیچی می‌کنند و با اولین تجربه قبح آن برای ما ریخته می‌شود و برخی ملاحظات در باید و نبایدها برایمان از بین می‌رود.

اگر به خط قرمزها پایبندیم و برای آنها احترام و پشتوانه‌ی علمی قائلیم، بهتر است از آدم‌هایی که ۱۸۰درجه با ما تفاوت دارند پرهیز کنیم. البته نه این‌که نگاه حذفی داشته باشیم. می‌توانیم با نوعی مدارا و مسامحه با افراد برخورد کنیم و به عقاید و ارزش‌های یکدیگر احترام بگذاریم.

اما کسی که واقعا تنهاست چه کار باید کند؟ به نظر می‌رسد که باید تنهایی خود را مرور کند که چرا در دنیایی به این بزرگی حتی یک نفر هم نیست که با او دوست باشد. شاید او بلد نیست با کسی دوست باشد. خیلی خوب است که این افراد در این مواقع فعالیت‌های اجتماعی خود را در گروه‌ها و تشکل‌ها توسعه دهند، افراد جدید را ملاقات کنند و با افکار متفاوت آشنا شوند.