به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ نشست مروری بر کتاب «با سرودخوان جنگ در خطّه‌ی نام و ننگ» اثر نادر ابراهیمی همزمان با هفته دفاع مقدس در فروشگاه کتاب فخررازی و به همت انتشارات امیرکبیر برگزار شد.

در این نشست، دکتر صابر امامی، پژوهشگر و شاگرد نادر ابراهیمی، ضمن مرور خاطرات و تجربه‌های خود از استادش گفت: باعث افتخار من است که در جمعی حاضر باشم که قرار است درباره نادر ابراهیمی سخن گفته شود؛ شخصیتی که برای من کلاس زندگی بود.

امامی با اشاره به دوره‌ای از تحصیل خود اظهار داشت: من در دوره‌ای در کلاسی به نام "ابر مرد" ثبت‌نام کردم و ابتدا تصور می‌کردم این ابرمرد خود نادر ابراهیمی است. اما در طول زمان دریافتم او تصویری از انسانی دیگر و فراتر ارائه می‌کند. هنوز هم با گذشت سال‌ها درگیر پرسش‌ها و لایه‌های اندیشه او هستم.

وی افزود: نادر ابراهیمی انسانی خودساخته بود. بسیاری ممکن است شیفتگی ما به او را اغراق بدانند، اما هرکس از نزدیک او را می‌شناخت می‌پذیرفت که او یک معلم به‌تمام‌معناست. در طول عمرم، هیچ استادی همچون او بر من تأثیر نگذاشت.

امامی ادامه داد: پس از انقلاب، ما جوانان مشتاق وارد حوزه شدیم و در بخش فرهنگی هنری به تحصیل پرداختیم. آنجا بود که نادر ابراهیمی به ما درس سینما و هنر می‌داد. او از امیرآباد هر روز پیاده تا پل تجریش می‌آمد تا سر کلاس حاضر شود. استادان بسیاری داشته‌ام، اما هیچ‌یک همچون او حاضر نبودند چنین سختی بکشند.

این شاگرد ابراهیمی با بیان خاطراتی از کلاس‌ها یادآور شد: نادر در کنار آموزش سینما، با ما که طلبه بودیم بحث‌های فلسفی و معرفتی می‌کرد. معیارش در زندگی عدالت و انسانیت بود. هرجا ظلمی می‌دید، چه به خودش چه در جهان بیرون، در برابر آن می‌ایستاد.

امامی درباره نگاه نادر ابراهیمی به جنگ گفت: او جنگ‌های جهان را به سه دسته تقسیم می‌کرد: جنگ‌های امپریالیستی برای کشورگشایی، جنگ‌های داخلی خان‌ها برای حفظ قدرت و جنگ‌های شرافتمندانه یا دفاعی. نادر معتقد بود جنگ ایران و عراق از نوع سوم است؛ جنگی که نجابت، اصالت و عدالت‌خواهی ملت ایران را به نمایش گذاشت.

وی با اشاره به سبک آموزشی استاد خود اضافه کرد: ابراهیمی همواره بی‌پرده نقد می‌کرد، گاهی مانند پدری سختگیر که می‌خواهد فرزندش رشد کند. از او متن‌خوانی و شیوه تحلیل آموختیم. او در برابر شبه‌روشنفکرانی که از دور نقد می‌کردند و اهل عمل نبودند، صریح موضع می‌گرفت و حتی در آثارش با زبانی تند آنان را خطاب قرار می‌داد.

امامی گفت: ابراهیمی نه‌فقط ایران‌دوست بود، بلکه انسانی جهانی‌نگر محسوب می‌شد. او همان‌قدر که کودکان محروم سیستان‌وبلوچستان را دوست داشت، دل در گرو کودکان مظلوم غزه و لبنان می‌نهاد. اگر امروز زنده بود، مطمئناً برای آنان نیز می‌نوشت و اعتراض می‌کرد.

امامی افزود: نادر ابراهیمی انسانی تلاشگر بود؛ کم‌خواب، کم‌خور و کم‌گو. ویژگی‌هایی که خداوند دوست دارد. او در زندگی شخصی نیز فروتن بود؛ سالها به جای استفاده از خودرو شخصی سازمانی با اتوبوس رفت و آمد می‌کرد.

این پژوهشگر با اشاره به نقش ابراهیمی در ادبیات نوجوانان خاطرنشان کرد: متأسفانه بسیاری از آثار او در حوزه نوجوانان که به‌ویژه خاطرات روزهای انقلاب را بازتاب می‌دهند، ناشناخته مانده‌اند. این در حالی است که قصه‌های او برای نسل جوان، سرشار از زیبایی و ارزش‌های انقلاب بود.

او ادامه داد: نادر ابراهیمی با وجود علاقه به سینما، اجازه ورود جدی به این عرصه پس از انقلاب را نیافت. برخی جریان‌ها و افراد نمی‌خواستند چهره‌هایی چون او در سینمای انقلاب بدرخشند. با این حال او همواره روح ناآرام و بی‌قرار خود را در آثار ادبی‌اش جاری کرد.

امامی یادآور شد: واژه نام و ننگ که در کتاب نیز آمده، ریشه در ادبیات فردوسی دارد. ابراهیمی این مفهوم را به گونه‌ای بازآفرینی کرد که یادآور جاودانگی ارزش‌ها در برابر گذرای دنیا باشد.

وی تأکید کرد: ابراهیمی هیچ‌گاه در برابر ستم سکوت نمی‌کرد. اگر امروز بود، همانند گذشته به آزادی، عدالت و رفاه مردم تأکید داشت و در برابر کوتوله‌ها و شبه‌روشنفکران می‌ایستاد.

امامی در پایان گفت: نادر ابراهیمی روحی سرکش و آزاد داشت؛ به ارزش‌ها پایبند بود نه به اشخاص. او اگر ظلمی می‌دید، اعتراض می‌کرد. همین روحیه باعث شد همواره معلمی برای ما باقی بماند؛ معلمی که حتی پس از سال‌ها، خواب او را می‌بینم و هنوز درس‌هایش در ذهنم زنده است.